گروه فرهنگی تبلیغی جهادی ولایت خوبان

حضرت آیة الله العظمی بروجردی رحمة الله علیه، گاهی هنگام تدریس و بحث با شاگردان، عصبانی می شد.  البته نه آن عصبانیّتی که که او را در خلاف رضای خدا وارد کند. ولی پس از درس، سخت از آن عصبانیت پشیمان می شدند و دنبال طرف می فرستادند و از او عذرخواهی می کردند و گاهی برای جلب  محبّت او، کمک های مالی نیز می کردند. از این رو در میان دوستان، این مزاح و شوخی معروف شده بود که: «عصانیّت آیة الله بروجردی، مایۀ برکت است.»

گاه به این هم قناعت نمی کردند، روز بعد، هنگامی که بر منبر تدریس می نشستد، در حضور جمع شاگردان، از آن فرد معذرت خواهی می کرد. به ابن ترتیب می بینیم آن بزرگمرد تا این اندازه به حقوق دیگران احترام می گذاشت و به حفظ آبروی آنها توجّهِ عمیق داشت. او از امام صادق علیه السلام آموخته بود که: «ألمُؤمِنُ أعظَمُ دَرَجَةً مِنَ الکَعبَةِ؛ احترام مؤمن، از احترام کعبه بالاتر است.[1]

منبع: کتاب گنجینۀ معارف ج 1 ص 15